İhmalin Soğuk Yüzü

        Mahallemizin göz bebeğiydi Gökçen. Filinta gibi boyu sert bakışlı bir mizacı vardı. Yüksek topuklu iskarpin ayakkabısı ve beyaz gömleğinin üzerinde siyah kazağıyla bir o kadarda ihtişamlı görüntüsü. Topuklarını ezdiği iskarpinin yürürken çıkardığı sesle yanından geçenlerin mutlaka dönüp baktığı ilgi çekici bir yapısı vardı.

       O ihtişamın altında yufka yüreği bazen madara etse de Gökçen’i o bu halinden hep memnundu.
      Yardımseverliği,  haksızlığa olan tahammülsüzlüğü onun toplumda yer edinmesine ve sevilmesine yetiyordu. Sevdiği birde kız  vardı sevildiğinden haberdar olmayan. Uğrunda her akşam bir binanın tepesinde içinde methiyeleri barındıran uzun havalar, bir dengbej misali aşkını anlatan klamlar söylenen.
      Yokluğun kırbacı sırtında olmasa, birde sevdiği kızın Gökçen’den haberi olsa hayat Gökçen için daha anlamlı olacaktı ya.
        Yine bir gün her zaman yolumun üzerinde olan binanın tepesinde bir eli kulağında yüzünü sevdiğinin evinin penceresine çevirmiş bir halde inceden inceye başlamıştı türküsünü söylemeye. Acil işim olmasına rağmen türkünün bitmesini beklemiştim. O ise sanki yanından gitmemi istemediğinden türkü bitince hemen yeni bir türküyle beni oraya bağlıyor yanından ayrılamıyordum. Arada bir sevdiği kız perdeleri aralasa da cesaret edip konuşamıyordu onunla.” Gökçen ben buradayım diye kız konuşmuyor seninle ben gideyim sen şansını dene” dedim dinlemedi” yok babam senle alakası yok zaten huyu bu pas vermir bize, arada bir perdeleri aralarsa bu bana mükâfat olir” dedi. 
       Yıllarca bu böyle devam etti günün belirli saatlerinde sevdiği kızın evinin yanında bulunan binanın tepesine çıkıp türküsünü söyledi aşkını ifade etmek için.
        Oysa bir sevgilinin beklentilerine cevap verebilecek kadar yakışıklı ve bir o kadar asil birisiydi
        Gökçen hayatı her yönüyle dürüstçe yaşayan birisiydi. Hayatın tüm acılarından tatmış ve küçük yaşta kaybettiği babasına rağmen hayata tutunmayı becerebilmişti.
         Sonsuz nimetlerin sunulduğu dünyada tek isteği olan aşkına karşılık verilmemesi onu baya yaralamıştı. Ama o her şeye inat sevgisinden ödün vermemekte kararlıydı. Her ne olursa olsun hayalini kurduğu bir dünyada sevdiği kızla yaşamak tek hedefiydi.
         Yazın kavurucu sıcaklarında tek aktivitemiz dere gezmeleri ve göllerde yüzmekti. Yine böyle bir gün derede yüzmeye gitmiştik. Aniden “ayağımı bir şey ısırdı !” dedi sudan çıkıp baktığımızda gözle görünür pek bir şey yoktu. Biz belki yılan ısırmıştır düşüncesiyle hemen toparlanıp mahalleye gelmiştik.
          Hastaneye gittiğimizde yılan ısırmadığını korkulacak bir şey olmadığını söylediler. Aradan bir iki gün geçince baya hastalandı. Tekrar doktora gittik ve hemen Erzurum’a gitmesi gerektiğini söylediler. Hastalığını hiç ama hiç önemsemiyordu “giderim bir ara” dedi aileden bir kaç büyüğün baskısıyla Erzurum’a gitmeyi kabul etti
          Sabah Erzurum’a gitmek üzere görüştüm Gökçenle. Bu onu son görüşüm olmuştu. Günlerce doğru dürüst bir haber alamamıştık ondan. Aldığımız haberlerde hiç iç açıcı değildi zaten. Zira hiç aklımıza gelmeyen şeyler duymaya başlamıştık. “Gökçen kuduz olmuş” dediler.
         Haberi duyduğumuzda çok üzülmüştük bu hastalığı ona hiç ama hiç yakıştıramamıştık. Günlerce uygulanan tedavilere cevap verememiş ve vefat etmişti.
         O çok sevdiğim amcaoğlum yaşça benden büyük olmasına rağmen arkadaşım, kimseyi kuduz olmadığına inandıramamış, hastaneden kaçmıştı. Bu yüzden gazete manşetlerinde haber olmuştu.
        Günlerce ne zaman gelecek diye beklerken cenazesi bile ilçeye gelmemiş hemen oracıkta defnetmişlerdi.
          Yıllarca onun ilgisizlikten ve cahillikten öldüğünü düşünüp aile büyüklerine kızıp durdum. Bu olayda İhmali olduklarını düşündüğüm aile fertlerini o günden sonra hiç ama hiç sevmedim.
          Yakışmamıştı ölüm sana amcaoğlu… Aradan geçen 25 yıla yakın zamana rağmen halende yakıştıramadım. Kalbimdeki yerin halen çok onurlu. Sevdiğin kız bir başkasıyla evlendi. Anlayacağın bu tarafta hayat devam ediyor.
         Umarım gittiğin yerde huzura varmışsındır…